Karnawał Blogowy #49: Znamię Sigmy piętnuje polską mechanikę

Polacy lubią zabezpieczać się przed Polakami. Tak na wszelki wypadek, bo przecież cwaniactwo nasz naród ma we krwi. O tak, daj nam procedurę, a znajdziemy sposób jak ją obejść. Pewnie dlatego nasza konstytucja tak różni się od amerykańskiej. Trzeba wszystko dokładnie zabezpieczyć i minimalizować możliwość nadużyć - zawczasu łatać każde exploity (nawet jeśli nie są tego warte, nawet jeśli są urojone - tak na wszelki wypadek). Pewnie dlatego, nie znam prostej i przystępnej mechaniki Made in Poland. Stąd tępe zamiłowanie do przyjaciół z Matplanety - Pi i Sigmy.


Na szczęście nie jest tak źle i na razie Pi nie jest używane, chyba, że zaokrąglimy je do 3 - tu już miałbym konkretny materiał. Zostaje ta przeklęta Sigma - miłość polski dizajnerskiej pierwszej dekady XXI w. Bo przecież Pula Punktów na postać do dobry pomysł, ale amerykański więc za prosty, bo kto to widział, żeby można rozdzielać ją w przeliczeniu 1 do 1. Oj nie. Nie może być tak łatwo - to może doprowadzić do tragedii i przepakowanych postaci.

Sigma to (upraszczam jak się da) w matematyce symbol oznaczający sumę ciągu. Zatem w uproszczeniu (bo zapis w matmie jest inny) Σ6 = 1+2+3+4+5+6, czyli Σ6 = 21. Znacie to "gówno" z Widźmina, znacie z Neuroshimy, znacie z Monastyru - po prostu była moda na Sigmę. 

A teraz przykład (wymyślony): 
Wyobraźcie sobie, że jesteście dizajnerem pracującym w dwóch równoległych wszechświatach. W jednym pracujecie w USA, a drugim w Polsce. Dostajecie to samo zlecenie: przygotować proces tworzenia postaci, dla 4 współczynników, na puli 10 pkt do dowolnego podziału, gdzie maksymalna wartość cechy może wynieść 6. 

Amerykanin: Gracz ma 10 pkt, rozdziela je na 4 współczynniki od min.1 do maks wysokości 6. Co daje sporą elastyczność i możliwość zbudowania takiej postaci jaką się chce - jeśli ktoś chce wymaksować jeden współczynnik to droga wolna. 

Troglodyta: Si:6 Zr:2 Ch:1 Int:1, Geek-Kulturysta - Si:4 Zr:1 Ch:1 Int:4,  Leszcz: Si:2 Zr:3 Ch:2 Int:3

Polak: Szef mnie opierdoli, jak nie zobaczy wyników pracy, musi widzieć, że się narobiłem. Pierwsza myśl prosta, ale on tego nie kupi, powie, że sam by to w 3 minuty wymyślił, a nie za to mi płaci. Co by tu, co by tu... A niech będzie, viva la sigma!!! Za pierwszy punkt gracz zapłaci 1, za drugi 2, za trzeci 3 i niech każdy punkt kupuje się osobno. Jestem geniuszem, a szefowi kopara opadnie - bo nie dość, że zauważy jak się napracowałem, to jeszcze ucieszy się, że nie pozwolę na manczkinizmy. 

Troglodyta: Si: 3 Zr:1 Ch:1 Int:1 (i zostaje 1 w plecy), Geek-Kulturysta Si:2 Zr:1 Ch:1 Int:2 (i dwa punkty w plecy), Leszcz: Si:1 Zr:2 Ch:2 Int:2. 

A jak mu się nie spodoba, to mam jeszcze genialniejszą rezerwę - pierwszy punkt dajemy darmo, a więc:  

Troglodyta: Si: 4 Zr:1 Ch:1 Int:1 (i zostaje 1 w plecy), Geek-Kulturysta Si:3 Zr:1 Ch:1 Int:3, Leszcz: Si:2 Zr:2 Ch:2 Int:2 (dwa punkty w plecy). 

A te punkty zmienimy w doświadczenie albo inne gamble, bo bandyckim kursie, żeby gracz znał swoje miejsce. 

Sigma daje w tym przypadku, jedynie kilka sensownych możliwości - są warianty bezstratne, i ze stratą 1 lub 2 punktów. Czyli wyboru tu nie ma, nie ma też elastyczności, ani prostoty. Skąd się wziął pomysł na Sigmę w kilku polskich grach? Naprawdę nie wiem. Bo o ile samo liczenia Sigmy nie jest problemem, to jednak pozbawia wielu dróg wyboru i jest skrajnie nieelastyczne - nie ważne, czy dotyczy wpółczynników czy umiejętności. Nie mniej jednak - kiedy myślę o polskich grach, Sigma staje mi przed oczyma. Mam nadzieję, że to zamknięty rozdział w rozwoju polskiej dizajnerki. 

Powyższy wpis w ramach inicjatywy: Karnawał Blogowy #49 - Polska, mieszkam w Polsce. Aktualna edycja prowadzona jest przez blog: Dom pełen łotrów - dołącz teraz.